Onderwijsinspectie heeft te weinig impact op kwaliteit onderwijs

Hierbij de link naar het artikel: https://vrtnws.be/p.nw14anAdJ

We hebben het bijna dagelijks over het lerarentekort, maar na het lezen van dit artikel vraag ik me af of er ook een inspectietekort is en daarbovenop een tekort aan haar op hun tanden?

Als leerkracht heb je een soort van "carte blanche" als het gaat om de invulling van je lessen. Het leerplan dient uiteraard gevolgd te worden, maar hoe je dat doet is helemaal je eigen keuze. Een pure controle door de onderwijsinspectie is inderdaad misschien niet echt motiverend, maar een dialoog is niet serieus genoeg. Waar ligt dan precies de gulden middenweg?

Er zijn leerkrachten binnen mijn vriendenrking die tijdens hun carrière nog nooit inspectie over de vloer hebben gekregen. Dat verwondert mij toch wel. Hoe weet je dan als school of je kwaliteitsvol onderwijs kan aanbieden aan je leerlingen? Als je weet dat grote groepen leerlingen de minimumdoelen vandaag de dag niet bereiken, zou je toch denken dat de inspectie meer sturing moet geven. Misschien zelfs sancties als er geen verbeteringen zijn. Maar wie volgt die verbeteringen op?

Inspecteur-generaal van de onderwijsinspectie Lieven Viane meent dat ze de lat hoog leggen, maar toch zijn ze voorzichtig in hun aanpak, mede door het lerarentekort. Snap jij de link? Ik niet. Als je in de privésector werkt en je voldoet niet aan je job, dan moet je ook vertrekken. In het onderwijs mag dat niet anders zijn. En uiteraard komt Ben Weyts ook nog met een besluit, maar tegen het tweede inspectiemoment zal hij misschien al geen minister van onderwijs meer zijn, dus laten we daar niet teveel belang aan hechten.

Katholieke onderwijskoepel vraagt meer geld voor laptops: "Moesten zelf 68 miljoen bijleggen"

Hierbij de link naar het artikel: https://vrtnws.be/p.y36mR1BOB

Katholiek Onderwijs Vlaanderen vraagt meer geld voor de digisprong. De investering van ruim 300 miljoen euro om het onderwijs te digitaliseren, was volgens topman Lieven Boeve niet voldoende. “Niet alleen bleken laptops duurder uit te vallen dan verwacht, er waren ook meer leerlingen dan voorzien in het budget. Scholen moesten 68 miljoen euro toeleggen.” Ook met het onderhoud van de toestellen werd volgens de onderwijskoepel niet genoeg rekening gehouden.

Bovenvermeld is de inleiding van dit artikel dat werd gepost op vrt nieuws. De haren op mijn armen komen hiervan recht te staan.

Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik best een "oldschool" leerkracht ga worden (in mijn stagelessen bén ik dat zelfs al). Wat bedoel ik nu net met oldschool? Toen ik nog in het secundair zat, maakten we gebruik van een krijtbord, een werkboek en een handboek. Computers waren zware bakken die in een apart lokaal voorzien waren. Ik wil dat ook voor mijn leerlingen. Maakt dat van mij een saaie leerkracht? Misschien wel, maar ik heb zo mijn redenen.

Door het gebruik van de computer denken leerlingen niet meer na. Als je iets typt in Word komt er een rood streepje wanneer het woord fout gespeld werd. Als je een bordboek gebruikt waarin je zelf iets gemarkeerd hebt, kopiëren de leerlingen dit al voor ze nog maar één woord gelezen hebben uit de tekst. En is die laptop echt wel ondersteunend of is het een afleiding? Misschien een truc om minder les te krijgen want je staat ervan versteld hoe lang het kan duren om een webpagina te openen. En eens ze op de speelplaats komen hebben ze hun gsm in hun handen, opnieuw een blauw scherm.

Ik heb misschien een beetje overdreven in de vorige alinea, maar ik ben er oprecht van overtuigd dat te veel digitaal ook een negatieve invloed heeft. Daarnaast is onderwijs gratis, maar wie betaalt de wifi thuis of de elektriciteit om die laptop op te laden? Om nog maar te zwijgen over de bril die je binnen 2 jaar mag aanschaffen omdat je gevoelig bent geworden aan dat blauwe licht.

Waarom heb je een handboek én een werkboek én een laptop nodig? En hoe gaan leerlingen al die leerstof verwerken? Als leerlingen op meerdere plaatsen hun informatie moeten halen hebben zij na verloop van tijd toch geen overzicht meer? Voor Nederlands is het online, voor geschiedenis is het in het werkboek, en voor godsdienst hadden we een apart schriftje?

Ik kan uren blijven doorgaan over dit onderwerp en ik maak mezelf er enorm druk in ook. Een kind dient voorbereid te worden op de toekomst en als de hele digiwereld binnen de school de toekomst is, dan vraag ik me oprecht af hoe kwaliteitsvol het onderwijs nog gaat zijn binnen enkele jaren.

Hoe ik per ongeluk een boek schreef - Annet Huizing

Verplicht lezen is voor mij nog steeds geen pretje, laat staan dat ik een boek moet zoeken dat in de categorie past die verplicht is voor het cultuurportfolio. Ik heb het mezelf makkelijk gemaakt en koos voor een boek uit de lijst. Hoewel ik niet wist waarover het boek zou gaan, werd door de titel toch mijn interesse gewekt. Toen ik in de bibliotheek stond en even door het boek bladerde, zag ik dat het boek 129 bladzijden telde, dat er veel boven- en onderruimte was, en dat niet elke pagina tekst tot beneden bevatte. Dit was een boek voor mij!

Ik moet toegeven, de 129 bladzijden lazen makkelijker dan verwacht. Kwam het door de grote interlinie tussen de regels of was het eerder de vlotte schrijfstijl? Laten we die vraag misschien overslaan.

Hoe ik per ongeluk een boek schreef is een Nederlands boek. Niet alleen geschreven in de Nederlandse taal, maar echt Nederlands met woordgebruik als: nou, klaverjassen, zaailing,...

Het boek gaat over de 13-jarige Katinka. Ze woont bij haar papa, samen met haar broertje Kalle. Haar moeder is dood, best wel een heftig woord maar Katinka vindt het heel normaal. Buurvrouw Lidwien is ouder en heeft al veel prijzen gewonnen voor de boeken die ze ooit geschreven heeft.

Lidwien heeft een schrijfclubje en op de één of andere manier krijgt Katinka het idee dat ze ook schrijfster wil worden. In ruil voor wat werk in de tuin, wil Lidwien wel wat privélessen geven aan Katinka.

Wekelijks gaat Katinka op de thee bij Lidwien. Ze laat haar telkens haar schrijfsels lezen. Lidwien geeft haar telkens tips zoals "show, don't tell" wat gewoon betekent laat het zien in plaats van het te vertellen. Emoties en karakter laat je ook best zien in plaats van te benoemen. In schrijftermen een voorbeeld is dat zoals "ze liep met hangende schouders" in plaats van "ze is verdrietig". Lidwien gaf tips over de scène, de tekst aankleden met details, het gebruik van cliffhangers,...

Het verhaal ging vooral over het gezin. Sinds de dood van haar moeder nam Katinka's tante de opvoeding mee voor haar rekening. Katinka's vader leerde iemand kennen, maar dat werd uiteindelijk niets want er mocht geen rommel meer gemaakt worden, er mocht niet meer gegeten worden voor de tv,... Maar op een dag leert Katinka Dirkje kennen, een leuke meid! En wonder boven wonder klikt het ook goed met haar vader.

Katinka denkt echter nog vaak aan haar moeder, en kan zich niet veel meer herinneren over haar. Ze vraagt Lidwien of zij nog herinneringen heeft en ze vraagt het ook aan haar vader. Op een dag wordt het Katinka best wel wat veel. En wanneer een ober naar Dirkje verwijst als "jouw moeder" wordt Katinka enorm boos en stormt ze weg.

Het duurt even voor het contact met Dirkje weer wordt opgenomen maar uiteindelijk komt alles toch weer goed. En als cherry on the cake heeft de vader van Katinka een oude videoband gevonden waarop beelden te zien zijn van haar moeder.

Zoals eerder vermeld is het boek wel makkelijk door te lezen. Soms werd ik wel wat verward. De tekst die Katinka schrijft en laat lezen aan Lidwien staat in het zwart. De tekst die ze zelf zegt staat in het blauw. Dan is er nog een tekst van een e-mail, die staat in een ander lettertype. De geschreven tekst is soms moeilijk omdat je in een verhaal zit, maar daar wordt dan commentaar op gegeven door Lidwien qua schrijfstijl. Ook worden in het boek verwijzingen gemaakt naar een namiddag bij Lidwien in de tuin waarbij ze een rode pen gebruikt om de tekst te verbeteren, maar hoort dit dan bij het verhaal dat Katinka schrijft of is dit gewoon informatief voor dit boek?

Het was ook pas op het einde dat ik besefte dat het verhaal niet over Katinka of over de dood van haar moeder ging. Het verhaal ging over Dirkje en hoe ze elkaar hebben ontmoet.

Denk ik misschien te veel na over een boek van deze leeftijdscategorie terwijl ik eigenlijk dubbel zo oud ben? Misschien wel. Ik neem alvast als tip mee dat ik bij het volgende boek me moet verdiepen als een puber.