Hoe ik per ongeluk een boek schreef - Annet Huizing

Verplicht lezen is voor mij nog steeds geen pretje, laat staan dat ik een boek moet zoeken dat in de categorie past die verplicht is voor het cultuurportfolio. Ik heb het mezelf makkelijk gemaakt en koos voor een boek uit de lijst. Hoewel ik niet wist waarover het boek zou gaan, werd door de titel toch mijn interesse gewekt. Toen ik in de bibliotheek stond en even door het boek bladerde, zag ik dat het boek 129 bladzijden telde, dat er veel boven- en onderruimte was, en dat niet elke pagina tekst tot beneden bevatte. Dit was een boek voor mij!

Ik moet toegeven, de 129 bladzijden lazen makkelijker dan verwacht. Kwam het door de grote interlinie tussen de regels of was het eerder de vlotte schrijfstijl? Laten we die vraag misschien overslaan.

Hoe ik per ongeluk een boek schreef is een Nederlands boek. Niet alleen geschreven in de Nederlandse taal, maar echt Nederlands met woordgebruik als: nou, klaverjassen, zaailing,...

Het boek gaat over de 13-jarige Katinka. Ze woont bij haar papa, samen met haar broertje Kalle. Haar moeder is dood, best wel een heftig woord maar Katinka vindt het heel normaal. Buurvrouw Lidwien is ouder en heeft al veel prijzen gewonnen voor de boeken die ze ooit geschreven heeft.

Lidwien heeft een schrijfclubje en op de één of andere manier krijgt Katinka het idee dat ze ook schrijfster wil worden. In ruil voor wat werk in de tuin, wil Lidwien wel wat privélessen geven aan Katinka.

Wekelijks gaat Katinka op de thee bij Lidwien. Ze laat haar telkens haar schrijfsels lezen. Lidwien geeft haar telkens tips zoals "show, don't tell" wat gewoon betekent laat het zien in plaats van het te vertellen. Emoties en karakter laat je ook best zien in plaats van te benoemen. In schrijftermen een voorbeeld is dat zoals "ze liep met hangende schouders" in plaats van "ze is verdrietig". Lidwien gaf tips over de scène, de tekst aankleden met details, het gebruik van cliffhangers,...

Het verhaal ging vooral over het gezin. Sinds de dood van haar moeder nam Katinka's tante de opvoeding mee voor haar rekening. Katinka's vader leerde iemand kennen, maar dat werd uiteindelijk niets want er mocht geen rommel meer gemaakt worden, er mocht niet meer gegeten worden voor de tv,... Maar op een dag leert Katinka Dirkje kennen, een leuke meid! En wonder boven wonder klikt het ook goed met haar vader.

Katinka denkt echter nog vaak aan haar moeder, en kan zich niet veel meer herinneren over haar. Ze vraagt Lidwien of zij nog herinneringen heeft en ze vraagt het ook aan haar vader. Op een dag wordt het Katinka best wel wat veel. En wanneer een ober naar Dirkje verwijst als "jouw moeder" wordt Katinka enorm boos en stormt ze weg.

Het duurt even voor het contact met Dirkje weer wordt opgenomen maar uiteindelijk komt alles toch weer goed. En als cherry on the cake heeft de vader van Katinka een oude videoband gevonden waarop beelden te zien zijn van haar moeder.

Zoals eerder vermeld is het boek wel makkelijk door te lezen. Soms werd ik wel wat verward. De tekst die Katinka schrijft en laat lezen aan Lidwien staat in het zwart. De tekst die ze zelf zegt staat in het blauw. Dan is er nog een tekst van een e-mail, die staat in een ander lettertype. De geschreven tekst is soms moeilijk omdat je in een verhaal zit, maar daar wordt dan commentaar op gegeven door Lidwien qua schrijfstijl. Ook worden in het boek verwijzingen gemaakt naar een namiddag bij Lidwien in de tuin waarbij ze een rode pen gebruikt om de tekst te verbeteren, maar hoort dit dan bij het verhaal dat Katinka schrijft of is dit gewoon informatief voor dit boek?

Het was ook pas op het einde dat ik besefte dat het verhaal niet over Katinka of over de dood van haar moeder ging. Het verhaal ging over Dirkje en hoe ze elkaar hebben ontmoet.

Denk ik misschien te veel na over een boek van deze leeftijdscategorie terwijl ik eigenlijk dubbel zo oud ben? Misschien wel. Ik neem alvast als tip mee dat ik bij het volgende boek me moet verdiepen als een puber.