Robrecht Vanden Thoren - Het Derde Oog

Zoals ik in eerdere posts al had vermeld, had ik bij de start van het cultuurseizoen bij 't Schaliken tickets gekocht voor meerdere shows. Op die manier kon ik alle data al inplannen en had ik zeker genoeg voorstellingen om mijn cultuurportfolio aan te vullen voor school. Wanneer je een keuze maakt in de voorstellingen die je gaat bijwonen heb je toch al wel een idee of toch al enige verwachting van wat je gaat bekijken. Omdat mijn tickets enkele maanden geleden werden besteld, zocht ik eerder deze week toch nog maar eens op waar de show eigenlijk over zou gaan. Het stuk zou gaan over een man die is uitgevlogen in de supermarkt tegen een jobstudent omdat die hem vroeg in zijn rugzak te mogen kijken. Omdat de man zelf zo schrok van zijn reactie, is hij gaan zoeken naar de oorzaak van zijn reactie op die moment. Hij zou naar binnen keren en zichzelf eigenlijk blootleggen, voor zichzelf.

Wat was dan eigenlijk mijn verwachting? Wel, ik hou zo wel van een beetje spiritualiteit en je eigen schaduwkanten ontdekken. Ik dacht dus eigenlijk dat we een soort proces zouden volgen waarbij een man op zoek gaat naar zichzelf. Ik heb één tip voor mezelf: stop met het onderwerp van de show te lezen, het is oké om erover na te denken, maar je kan toch niet raden waarover het gaat, jij bent namelijk niet de schrijver.

Waar gaat het dan wel over? Robrecht Vanden Thoren speelt gewoon zichzelf. Alleen weet ik niet of het verhaal echtgebeurd is of niet. Het begint met een lied waarbij hij eindigt met de zin "ik staar naar de muur". Die zingt hij zo'n 10 keer, of zelfs wel vaker. Daarna vertelt hij over de gebeurtenis in de supermarkt. Robrecht beseft dat hij meer en meer last krijgt van paniekaanvallen. Grote menigtes vindt hij een probleem. Hij verkiest om zo min mogelijk sociaal contact te hebben. Maar dat is buiten het familiefeest gerekend waar ongeveer 137 familieleden aanwezig zijn. En ja, hij is quasi verplicht om daar naartoe te gaan aangezien het voor tante Karin waarschijnlijk het laatste familiefeest is.

De paniekaanvallen zijn een gevolg van de dood van zijn vriend Joti. De dood van Joti was gepland, door Joti zelf. Op de zolder bij zijn moeder, met een touw, zonder enige aanleiding.

Robrecht vertelt over zijn familieleden en hoe zij op hun manier verschillende zaken bij hem losmaken. Hij kijkt terug op zijn jeugd en het hele proces hoe hij Joti heeft leren kennen. Op een dag zagen Stan, Joti en Robrecht een hond door het ijs zakken. Zij hebben een menselijke ketting gemaakt en zo de hond gered. Sindsdien zijn de drie jongens onscheidbaar. Robrechtjotistan, zoals Oezbekistan, maar dan anders.

Ze waren de beste vrienden, maar toch verschillend. Op een dag had Joti het idee om een brief te schrijven met je dromen. Eentje die je maakt voor jezelf en twee andere voor de andere vrienden. In totaal dus 9 brieven. En die zouden ze begraven in de tuin van hun leerkracht Frans.

Robrecht had Joti al een tijdje niet meer gehoord of gezien. Of ja, hij had nog een kaartje gekregen van hem uit het buitenland "we zien elkaar binnenkort, heb veel te vertellen". Maar op dat kaartje heeft Robrecht nooit gereageerd. Joti was een avonturier. Hij zat vaak in het buitenland. Joti heeft zelfs vrijwilligerswerk gedaan in Kenia. Daar kwam Robrecht pas later achter.

Stan was dan weer een andere persoon. Zijn ouders waren nudisten maar in het laatste jaar van het middelbaar werd Stan een ander persoon en vond hij dat marginaal. Hij verzette zich tegen zijn ouders. Stan wou economie gaan studeren en vond het nodig om met een das naar school te komen.

Robrecht zelf ging naar de acteerschool in Nederland. Alle drie een andere toekomst. Hun laatste moment samen was op een tripje naar Valencia. De laatste avond ging Joti nog naar buiten, maar hij kwam nooit terug. Stan en Robrecht gingen de volgende ochtend naar de kade waar hun boot zou vertrekken, maar ook daar was geen Joti te bespeuren. Toen de boot niet meer in zicht was, zagen Robrecht en Stan Joti aanlopen. Joti had een verhaal dat hij bij Russen op een boot zat maar de jongens dachten dat hij gehuild had. Ze hadden tickets geboekt om de volgende dag te vertrekken. Tijdens hun trip hadden ze een verlaten huis gezien en ze besloten om daar in de tuin te overnachten in hun tent. Joti merkt op dat er een zwembad in de tuin naast hen staat en spoort de jongens aan een duik te nemen. Voor Stan is de maat vol en hij wordt kwaad op Joti. "Je kan toch niet zomaar in de tuin van iemand die je niet kent in het zwembad springen".

Hoewel Robrecht al een tijdje geen contact meer heeft gehad met Stan, heeft nonkel Tony op het familiefeest wel iets bij hem losgemaakt. Robrecht besluit om zijn telefoon te nemen en Stan op te bellen. Het gesprek was verwarrend, voor beide heren. Stan vraagt waar Robrecht is en of hij tot daar mag komen. Robrecht zegt dat hij op het familiefeest is en dat hij zeker welkom is. 30 minuten later komt Stan aanrijden in zijn Mercedes. Robrecht stapt in en na een klein gesprekje besluiten de mannen om de brieven waarop hun dromen geschreven zijn op te graven.

Stan start de motor van zijn wagen en ze rijden naar het huis van hun leerkracht Frans. In de tuin staat een grote trampoline. Woont hij hier nog wel? De mannen gaan langs de tuin en waar vroeger een grote boom stond waaronder de brieven werden begraven, staat nu een immens zwembad. Stan begint te lachen en hoewel hij het enkele jaren terug nooit gedacht had, springt hij gewoon in het zwembad in een tuin van onbekende mensen.

Het verhaal was mooi. Robrecht Vanden Thoren heeft duidelijk goed opgelet tijdens zijn lessen op de acteerschool in Nederland (ik denk dat dat stuk zeker waar was) want zijn mimiek, expressie en acteerskills in het algemeen waren echt wel on point. Zeker een aanrader!