WES 1 - Evi Rosiers - Upperdare Littéraire

Had ik ooit al van Evi Rosiers gehoord? - Nee.

Weet ik wat een upperdare is? - Ja.

Wat heeft mij overtuigd om toch deze voorstelling bij te wonen? Het feit dat Evi Rosiers geselecteerd werd voor Humo's Comedy Cup en dat ik geïnteresseerd was in het upperdareverhaal.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was vrijdagavond 24 november 2023 toen ik met enkele vriendinnen de voorstelling ging bijwonen. Aan de entrée stond een dame in een enorm mooie avondjurk, vergezeld van een man met een grappig snorretje.

We gingen de zaal binnen en het podium stond vol met zoete puntpaprika's. Hete pepers zou ik nog begrijpen, maar zoete puntpaprika's? Anyway... Evi Rosiers kwam op het toneel in een rode jumpsuit waarvan de knopjes iets te ver open stonden waardoor we haar zwarte bh konden zien. Ter info, voor mij was dit niet echt een meerwaarde.

Het stuk kon onderverdeeld worden in verschillende delen. Ik geef een kort overzicht:

Het verhaal van Piet. Piet is een man die iets ouder is dan Evi zelf. Piet is speciaal. Ken je het gevoel van "the one that got away"? Wel, Piet is dié man. Op een zatte avond belandt ze met hem aan de bar en hij vraagt haar in welk genre ze boeken schrijft. Evi is blijkbaar een beetje verlegen, en misschien wel een beetje bang. Maar op Piet, komen we straks nog even terug.

Evi vertelt over haar avontuur in het zwembad - letterlijk en figuurlijk. Het avontuur waar ze haar shampoo vergeet bij de douches, waar ze stoot op een Franstalige getinte man, die later stoot in haar. - If you know, you know.

Dan was er nog het verhaal van de tienerliefde die bestond uit een heel lief schattig meisje, en een oversekste boyfriend die op de één of andere manier toch zijn vuile praat kon bedwingen als hij een blinddoek droeg.

Het verhaal van de collega's Derk en Valerie die elkaar niet kunnen uitstaan op de werkvloer, maar diezelfde werkvloer wordt voor iets anders ook gebruikt en daar vinden ze elkaar dan weer wel.

Een verhaal over een het rollenspel met haar partner, dat af en toe wel eens fout kan lopen. Niet omdat er gevochten wordt met de derde partij, wel omdat er een gedeelde interesse is in gitaren.

Het verhaal over de vrouwelijke postbode herinner ik me dan weer wel. Evi die vertelt over haar enorme crush op haar postbode. Eigenlijk bevat dit verhaal 5 verhalen, waarvan er 4 verzonnen zijn. 4 best case scenario's en 1 realiteit. Jammer, die realiteit.

En dan zitten we terug bij Piet in de Langestraat in Oostende. Zijn plastieken beker waar enkele minuten geleden nog bier in zat, vliegt op de grond. En hoewel de seksuele spanning tussen hem en Evi zo groot is, is Piet konijn toch the one that got away.

Evi Rosiers heeft me laten lachen, maar echt énorm laten lachen. Praten over seks, orgasme, de vagina,... is vaak nog een taboe, maar "sex sells" en dat bewees deze volle zaal in 't Schaliken. Haar expressie en vooral het vermogen om 2 of meerdere partijen uit te beelden, getuigt van een enorm inlevingsvermogen. Waren deze verhalen nu best case scenario's of was ook dit de realiteit?

Huisvandemens - Humanistisch Verbond

Een gratis voorstelling die wel in je cultuurportfolio past, daar moet je toch van profiteren?!

Op donderdag 28 september ging ik samen met mijn mama naar de voorstelling van Roland Bergeys en Leentje De Coninck. De voorstelling zou gaan over dementie, dat is wat ik ervan heb meegekregen.

De zaal zat nog niet halfvol, vreemd toch voor een gratis voorstelling? Maar eigenlijk was dit geen theater. Het was een mix van een lezing, theater en een vertelling. En eigenlijk kwam Roland Bergeys zijn dubbelroman voorstellen.

Het verhaal gaat over Simone en Louis. Een koppel waarbij de vlam een beetje gedoofd is. De vader van Simone is dementerend. Hij woont alleen op een appartementje, maar eigenlijk is hij daartoe niet meer in staat. Hij gooit zelfs de vuilzakken door de raam, dan zijn ze toch sneller beneden.

Louis - de man van Simone - is tramchauffeur. Hij houdt van zijn job, en ook van de meisjes van plezier. Zo heeft hij een dame leren kennen die hij best vaak gaat bezoeken. Simone weet ervan, maar ze trekt het zich niet aan, want ook zij is niet de heiligste uit de bende als het over relaties gaat.

Het verhaal komt tot een keerpunt wanneer Louis een ongeluk krijgt in de tram doordat er een man onder de sporen liep. Die man hield een briefje in zijn hand waarop iets handgeschreven stond. Louis heeft dit briefje meegenomen en hier geen woord meer over gerept.

Tussen de voorstelling door vertellen Roland en Leentje over hun ervaring(en) met dementie. Ze doen ook voorstellingen in rusthuizen. Hiervoor nemen ze vaak handpoppen mee. Het is frappant om te zien dat de bewoners van de zorghuizen niet tegen de acteurs praten, maar wel tegen de poppen. Een beetje absurd zelfs.

Het verhaal is wel oke, maar of ik het boek zou aanschaffen, denk ik eerlijk gezegd niet. Het verhaal kon me niet boeien. Misschien ook omdat het vaak over de bezoekjes aan de rosse buurt ging die Louis deed. Dat deed het verhaal een beetje teniet. Wenste men daardoor het gevoel van realiteit op te wekken?

WES 2 - Bidboek - Elena Peeters

Aan het begin van de zomer dacht ik "ik wil goed voorbereid beginnen aan de nieuwe lessen Nederlands, dus ik ga me inschrijven voor enkele voorstellingen die georganiseerd worden door 't Schaliken, en dan kan ik daarover schrijven op mijn cultuurportfolio". Zo gezegd, zo gedaan...

Ik kwam uit bij de voorstelling "Bidboek" een monoloog van Elena Peeters. De omschrijving van de voorstelling klinkte als volgt:

Wanneer beslist iemand dat een last te zwaar wordt om alleen te dragen? Wanneer raapt iemand de moed bijeen om iets neer te pennen in een boek? Hoe vertaalt een boek het lijden van anderen? En wat betekent het om te geloven in een tijd waarin individualisme hoogtij viert? In de basiliek van Tongeren ligt een blanco boek. In dat boek kan je iets schrijven: smeekbedes, uitingen van hoop, dankbetuigingen. In de zondagse mis wordt dan even gebeden voor wat in het boek geschreven werd.

Misschien klinkt dit voor jou wel als een ver-van-mijn-bed-show, en ik kan het wel begrijpen. Maar ik zal je even wat context geven. Al iets langer dan een jaar ben ik een beetje zoekende naar "het geloof". Ik heb een tijdje gedatet met een moslim. Toen het Ramadan was, besloot ik uit solidariteit een weekje mee te doen. Ik stond ervan versteld hoe makkelijk het was door de verbondenheid die ik voelde. En die verbondenheid zocht ik, maar in mijn eigen geloof. Ik ben gedoopt als baby, heb zowel mijn eerste als plechtige communie gedaan, maar ik kan niet zeggen dat ik christelijk ben opgevoed. In deze context begrijp je misschien wel waarom ik getriggerd werd om deze voorstelling bij te wonen.

De voorstelling ging door in één van de mooiste kerken in Herentals, de kerk van het Begijnhof. Heel klein, maar wel gezellig. Er zijn enkele delen in de monoloog te onderscheiden: de beeldspraak over het touw, tante Hilde, het leven in de basiliek, het woord aan Maria, het verhaal van Michael, en de "smeekbedes" uit het boek. Deze vloeien door elkaar doorheen de voorstelling.

Er werd Elena gevraagd om een voorstelling te maken rond het boek dat zich in de basiliek van Tongeren bevindt. Het is een soort intentieboek met de naam "Onze-Lieve-Vrouw Oorzaak Onzer Blijdschap". Iedereen mag in dit boek schrijven, maar het hoeft uiteraard niet. Elena las enkele zaken in het boek en al gauw nam ze de emotie van de schrijvers over. Tranen rolden over haar gezicht. Echter was een jaar later die emotie omgevormd naar een beetje pessimisme tegenover het geloof.

Elena nam het woord en begon met beeldspraak. Stel, je zwemt en je zwemt, en je gaat alsmaar verder van wal, maar toch ben je niet bang want je hebt een touw boven jou hangen. Dat touw heeft iedereen. Ik dacht dat ik wist wat ze bedoelde, maar eigenlijk wist ik nog niets. Waar hing het touw aan vast? En wat was nu precies die beeldspraak?

Ze vertelde over haar tante Hilde en hoe zij Bidboek 2.0 tot leven heeft gebracht. Haar tante Hilde was best gelovig. Ze had een mailinglijst opgestart "Vrienden Verbonden op Afstand". Elena nam haar - net zoals vele anderen - vanzelfsprekend. Tante Hilde overleed aan kanker in het ziekenhuis op 75-jarige leeftijd. Bidboek (2.0) is eigenlijk een beetje een ode, een verhaal dat nog verteld moest worden.

Tijdens haar bezoeken aan de basiliek vond Elena het soms moeilijk om in dialoog te gaan met mensen. De tijden (Corona) leenden zich er ook niet toe. Dus ze zat soms in stilte in de basiliek. Wat haar opviel? Vrouwen gingen (bijna) altijd bij het beeld van Maria zitten. Mannen gingen dan weer in het midden zitten, bij het beeld van Jezus. Sommige mensen knielen nederig voor de beelden.

Tijdens haar bezoek aan de basiliek ontmoet Elena Michael. Michael is een 36-jarige man die zijn dagen slijt als make-up artiest voor Chanel, intussen is hij gepromoveerd naar het merk L'oréal. Michael is anders, hij wil intreden in het klooster. Vastberaden gaat hij naar het klooster van Orval om daar een inlooptijd van 6 weken te doorlopen. Achteraf voelde hij niets. Was hij nu gelukkig? Was hij waar hij moest zijn?

Ook de zinnen die in het boek uit de basiliek staan werden voorgelezen. De meest gebruikte woorden waren "Danku voor..." en "Help mij...". Waarom keren zo veel mensen naar Maria? Maar als je het even bedenkt, luisteren is een knelpuntberoep geworden. Maria luistert alleen maar zegt niets terug.

Elena brandt een kaars wanneer tante Hilde geoppereerd wordt, een open hart operatie. Is een kaars branden voldoende, of is het beter dat we bidden? Maar wat is bidden eigenlijk? Bidden is misschien gewoon denken aan iemand. Waarom branden we eigenlijk die kaars? Elena is opgevoed met de spreuk "gedachten hebben ook een kracht" dus aan iemand denken of voor iemand bidden, kan toch geen kwaad, wel?

Elena was zwanger toen ze de eerste voorstelling van Bidboek deed. Ze had een soort van bewustwording tijdens het ontstaan van deze monoloog. "Wil ik iemand laten opgroeien in een wereld die predikt wat je moet doen?" Mensen kopen zich gelukkig en worden daardoor ongelukkig. Moeten we eens niet eerlijk zijn met en tegen onszelf?

Tijdens het slot van de voorstelling beschrijft Elena een moment in de kapel met haar tante Hilde, na haar dood. Ze spreken over de nieuwe voorstelling, en over hoe tante Hilde deze ervaren heeft. Ze spreken over het touw, dat de navelstreng zou voorstellen. Je moet loslaten om te kunnen groeien. En tante Hilde, die lacht en geeft haar gelijk.

Ik durf niet zeggen of de voorstelling is wat ik ervan verwacht had, ik weet eigenlijk zelfs niet of ik verwachtingen had. Elena maakte een punt tijdens haar voorstelling door te zeggen dat je mensen woorden in de mond kan leggen tijdens een dialoog, waardoor ze eigenlijk zeggen wat jij wil horen. Ik denk dat geloof perceptie is, maar mensen putten wel degelijk kracht uit iets ontastbaars. Het feit dat ze hun diepste geheimen en hun grootste verlangens kwijt kunnen aan een beeld, of in het boek is hiervan het bewijs.

Het is de waarheid als ik zeg dat ik enorm lang zou kunnen filosoferen over het geloof, en vooral over mijn eigen perceptie. Maar ik ga geen woorden of gedachten in iemand brein steken om gewoon maar gelijkgezind te zijn. Geloof is vrij, en het is mooi om te zien dat zelfs in deze tijd er nog ruimte voor is.