Congo

Ik lieg niet wanneer ik zeg dat dit de meest authentieke post op mijn cultuurportfolio zal zijn. Ter info, deze post is niet voor gevoelige moeders of dames in the middle of their period - ik heb jullie gewaarschuwd.

Het zal ongeveer rond november/december geweest zijn dat ik aan mijn volgers op Instagram vroeg of ze nog een leuke vakantiebestemming wisten om tijdens de paasvakantie naartoe te gaan. Ik kreeg veel respons: Malta, Italië, Marokko,... Eén antwoord sprong in het oog: "ga mee naar Congo" was het antwoord van één van mijn beste vriendinnen Christel.

Christel heeft samen met haar zus Emilie in 2021 vzw Maison Maurice opgericht. Een organisatie die zich inzet voor kwetsbare kinderen in Kisangani. Op dit moment vangt het opvanghuis van Maison Maurice ongeveer 43 kinderen op - van alle leeftijden, met allemaal hun eigen rugzakje. Het plan is om dit jaar te starten met de bouw van een nieuw opvanghuis.

De reactie op mijn bericht die eigenlijk als grapje was bedoeld door Christel, evolueerde naar het boeken van mijn vliegticket ongeveer een week later. Geen idee welk avontuur me te wachten stond om nog maar te zwijgen over mijn financiën...

Vliegticket Kinshasa €788

Vliegticket Kisangani €400

Visum in orde maken €100

Inentingen gele koorts & polio €64

Malariapillen €70

Zaterdag 30 maart was het zo ver. Mijn bagage zat vol met kleding en speelgoed voor de kinderen en uiteraard wat leuke spulletjes voor mezelf. Christel had zich voorgenomen om me al wat voor te bereiden op de reis want het zou wel eens een "culture shock" kunnen worden. Het begon al in de luchthaven van Zaventem.

Aan de incheckbalie stond een massa. Allemaal mensen met dozen en pakjes die nog mee naar Kinshasa moesten. Ze zouden andere mensen betalen om hun pakketje mee te nemen. Ik zou dit in eerste instantie nooit doen omdat ik bang zou zijn voor mensen met verkeerde intenties die wel eens iets willen meesmokkelen, maar blijkbaar was dit volkomen normaal voor deze vlucht.

De vlucht zelf - I don't want to talk about it. Kort samengevat: 8 uur lang naast een passagier die ook de helft van mijn stoel ingenomen had en die constant smikkelde.

Bij het vallen van de avond kwamen we aan in Kinshasa. Op de luchthaven heb ik mijn kunsten nog eens moeten bovenhalen waarmee ik een zwart kruis op mijn voorhoofd kreeg - if you know you know.

Eenmaal voorbij de douane haal je je bagage op en stond een chauffeur ons op te wachten die ons naar een riante villa met zwembad bracht. Onderweg merk je wel dat de omgeving in Kinshasa niet helemaal strookt met de visie van een groene partij.

De volgende dag moesten we onze koffers opnieuw pakken om de binnenvlucht naar Kisangani te nemen. We spraken af met een andere Belgische Virginie die ons zou vergezellen. Eerst een stevig ontbijtje en dan naar de luchthaven waar alleen maar chaos te bespeuren is. Aan de incheckbalie vind je namelijk wel verschillende valiezen die worden achtergelaten. Te veel gewicht en je vertikt het om bij te betalen, dat is normaal. De incheckbalies hebben ook lange rijen waar je jezelf niet aan wil wagen, daarom betaal je mensen die je bagage voor jou inchecken zodat je zelf alleen maar moet opstappen in het vliegtuig - no joke.

Aangekomen in Kisangani na 2 uur en dan moet je in het grappigste luchthavenbusje dat je ooit gezien hebt. Eenmaal je daaruit bent, moet je naar de douane. Die bestaat uit één man die letterlijk aan een bureautje zit en de paspoorten één per één inschrijft in een schriftje. Je bagage ophalen doe je ook niet zelf, daar betaal je ook iemand voor terwijl je zelf in de auto gaat zitten met de airco aan. Als je in de auto zit komen kindjes naar jou om te vragen of je iets wil kopen zoals ananas, pondu of ze schooien om een snoepje of een flesje water.

We kwamen 's avonds laat aan in het hotel dus we hebben nog een beetje gegeten en daarna trokken we het muskietennet over het bed en gingen we slapen.

Rise and shine, klaar voor het echte werk! Vandaag zou ik Kisangani zien in het daglicht en ik zou de kinderen in het opvanghuis ontmoeten. Na een lekker ontbijtje - ik heb nog nooit zo'n lekkere ananas gegeten! - kwam de chauffeur ons ophalen om naar het opvanghuis te rijden. De kinderen waren head over heels excited om ons te zien! Ook al was het de eerste keer dat ze Virginie en mij zagen, we kregen knuffels en kusjes langs alle kanten. We hebben koekjes, frisdrank, speelgoed en kleding uitgedeeld. De kinderen waren enorm gelukkig! Nog nooit heb ik zo'n energie mogen ervaren als die dag!

Ik merk dat ik dag per dag mijn ervaring aan het uitschrijven ben, maar mijn cultuurportfolio mag ook niet zomaar een dagboek worden dus ik zal proberen om nu de belangrijkste punten te bespreken van de hele Congo-trip.

De dagen in het weeshuis waren top! De kinderen hadden ook paasvakantie dus ze keken er naar uit dat er 3 jonge dames waren die met hen spelletjes zouden spelen een hele dag. We hebben de stoelendans gedaan, 1 2 3 piano, de kabouterdans,... Elke dag hadden we cadeautjes voorzien voor de kinderen. Soms waren het dingen om mee te spelen zoals springtouwen of ballen. Andere dagen hadden we kleding bij of mochten ze een mooie tekening maken.

Deze kinderen geven je ZO veel energie! Maar als je even stilstaat en bedenkt wat ze hebben meegemaakt, dan sta je wel terug met je voeten op de grond. De verhalen zijn schrijnend. Je wil het jezelf niet voorstellen wat deze kids hebben meegemaakt. Om enkele voorbeelden te geven: moeders die een keizersnede niet overleven, een moeder die vermoord werd voor 80 cent, kinderen die gevonden zijn aan de grens als orgaandonoren,... As I said, niet voor de gevoelige zielen, maar wel de realiteit. Ik heb ook foto's van de omstandigheden waarin de kinderen leven, denk bijvoorbeeld aan de natte matrassen (door de bedplassers) waarop meerdere kinderen slapen, maar die zal ik bewust niet posten.

Op de voorlaatste dag hadden de zusters van het opvanghuis een maaltijd voor ons voorzien. De kinderen kregen rijst met pondu en vis. Wij kregen rijst, ananas, vis, bananen,... het was een feestmaal! Wij mochten de borden van de kinderen opscheppen. Als je denkt dat je veel kan eten - think again! Deze kinderen eten een berg rijst met daarop pondu en vis. En hun bord, dat is leeg binnen het kwartier.

Het afscheid was zwaar op de laatste dag, enorm zwaar. Maar als leerkracht in wording moet je een beetje creatief zijn en toen ik daar was, is er heel wat beginnen werken in mijn bovenkamer. Ik wil een kermis organiseren, ik wil samenwerkingen aangaan met een bedrijf om vriendenboekjes aan de kinderen te kunnen geven, ik wil kindergrime doen,... Congo in november 2024 staat vast op de planning.

Uiteraard is er meer te zien in Kisangani dan enkel het opvanghuis. Zo hebben we de vissers in Wagenia bezocht, zijn we naar de lokale markt geweest - waar ze apenkoppen verkopen om op te eten, zijn we naar de zoo geweest - waar de apen loslopen,... Maar één van de dingen die me het meest geraakt heeft was waarschijnlijk het bezoek aan Lubunga. Lubunga kan je alleen bereiken door de rivier over te steken met een boot. Nu ja, de Congolese interpretatie van een boot - een uitgesneden boomstam.

Een witte persoon met ook nog blond haar in Lubunga, nooit gezien! Het hele dorp liep achter ons, benieuwd naar wat we kwamen doen. Lubunga is vorig jaar 2 keer overstroomd geweest waardoor sommige huizen onbewoonbaar waren. Huisjes stellen niet veel voor, vaak is er maar één kamertje voor het hele gezin. Kinderen en ook volwassenen wassen zich in de rivier. Ze hebben niets, maar zijn toch gelukkig.

Congo was een ervaring, maar geen once in a lifetime ervaring want ik ga terug, dat is een zekerheid!

Mijn cultuurportfolio is geen marketingplatform maar voor iedereen die meer wil te weten komen over de vzw kan terecht op hun website Vzw Maison Maurice - Maison Maurice.

Robrecht Vanden Thoren - Het Derde Oog

Zoals ik in eerdere posts al had vermeld, had ik bij de start van het cultuurseizoen bij 't Schaliken tickets gekocht voor meerdere shows. Op die manier kon ik alle data al inplannen en had ik zeker genoeg voorstellingen om mijn cultuurportfolio aan te vullen voor school. Wanneer je een keuze maakt in de voorstellingen die je gaat bijwonen heb je toch al wel een idee of toch al enige verwachting van wat je gaat bekijken. Omdat mijn tickets enkele maanden geleden werden besteld, zocht ik eerder deze week toch nog maar eens op waar de show eigenlijk over zou gaan. Het stuk zou gaan over een man die is uitgevlogen in de supermarkt tegen een jobstudent omdat die hem vroeg in zijn rugzak te mogen kijken. Omdat de man zelf zo schrok van zijn reactie, is hij gaan zoeken naar de oorzaak van zijn reactie op die moment. Hij zou naar binnen keren en zichzelf eigenlijk blootleggen, voor zichzelf.

Wat was dan eigenlijk mijn verwachting? Wel, ik hou zo wel van een beetje spiritualiteit en je eigen schaduwkanten ontdekken. Ik dacht dus eigenlijk dat we een soort proces zouden volgen waarbij een man op zoek gaat naar zichzelf. Ik heb één tip voor mezelf: stop met het onderwerp van de show te lezen, het is oké om erover na te denken, maar je kan toch niet raden waarover het gaat, jij bent namelijk niet de schrijver.

Waar gaat het dan wel over? Robrecht Vanden Thoren speelt gewoon zichzelf. Alleen weet ik niet of het verhaal echtgebeurd is of niet. Het begint met een lied waarbij hij eindigt met de zin "ik staar naar de muur". Die zingt hij zo'n 10 keer, of zelfs wel vaker. Daarna vertelt hij over de gebeurtenis in de supermarkt. Robrecht beseft dat hij meer en meer last krijgt van paniekaanvallen. Grote menigtes vindt hij een probleem. Hij verkiest om zo min mogelijk sociaal contact te hebben. Maar dat is buiten het familiefeest gerekend waar ongeveer 137 familieleden aanwezig zijn. En ja, hij is quasi verplicht om daar naartoe te gaan aangezien het voor tante Karin waarschijnlijk het laatste familiefeest is.

De paniekaanvallen zijn een gevolg van de dood van zijn vriend Joti. De dood van Joti was gepland, door Joti zelf. Op de zolder bij zijn moeder, met een touw, zonder enige aanleiding.

Robrecht vertelt over zijn familieleden en hoe zij op hun manier verschillende zaken bij hem losmaken. Hij kijkt terug op zijn jeugd en het hele proces hoe hij Joti heeft leren kennen. Op een dag zagen Stan, Joti en Robrecht een hond door het ijs zakken. Zij hebben een menselijke ketting gemaakt en zo de hond gered. Sindsdien zijn de drie jongens onscheidbaar. Robrechtjotistan, zoals Oezbekistan, maar dan anders.

Ze waren de beste vrienden, maar toch verschillend. Op een dag had Joti het idee om een brief te schrijven met je dromen. Eentje die je maakt voor jezelf en twee andere voor de andere vrienden. In totaal dus 9 brieven. En die zouden ze begraven in de tuin van hun leerkracht Frans.

Robrecht had Joti al een tijdje niet meer gehoord of gezien. Of ja, hij had nog een kaartje gekregen van hem uit het buitenland "we zien elkaar binnenkort, heb veel te vertellen". Maar op dat kaartje heeft Robrecht nooit gereageerd. Joti was een avonturier. Hij zat vaak in het buitenland. Joti heeft zelfs vrijwilligerswerk gedaan in Kenia. Daar kwam Robrecht pas later achter.

Stan was dan weer een andere persoon. Zijn ouders waren nudisten maar in het laatste jaar van het middelbaar werd Stan een ander persoon en vond hij dat marginaal. Hij verzette zich tegen zijn ouders. Stan wou economie gaan studeren en vond het nodig om met een das naar school te komen.

Robrecht zelf ging naar de acteerschool in Nederland. Alle drie een andere toekomst. Hun laatste moment samen was op een tripje naar Valencia. De laatste avond ging Joti nog naar buiten, maar hij kwam nooit terug. Stan en Robrecht gingen de volgende ochtend naar de kade waar hun boot zou vertrekken, maar ook daar was geen Joti te bespeuren. Toen de boot niet meer in zicht was, zagen Robrecht en Stan Joti aanlopen. Joti had een verhaal dat hij bij Russen op een boot zat maar de jongens dachten dat hij gehuild had. Ze hadden tickets geboekt om de volgende dag te vertrekken. Tijdens hun trip hadden ze een verlaten huis gezien en ze besloten om daar in de tuin te overnachten in hun tent. Joti merkt op dat er een zwembad in de tuin naast hen staat en spoort de jongens aan een duik te nemen. Voor Stan is de maat vol en hij wordt kwaad op Joti. "Je kan toch niet zomaar in de tuin van iemand die je niet kent in het zwembad springen".

Hoewel Robrecht al een tijdje geen contact meer heeft gehad met Stan, heeft nonkel Tony op het familiefeest wel iets bij hem losgemaakt. Robrecht besluit om zijn telefoon te nemen en Stan op te bellen. Het gesprek was verwarrend, voor beide heren. Stan vraagt waar Robrecht is en of hij tot daar mag komen. Robrecht zegt dat hij op het familiefeest is en dat hij zeker welkom is. 30 minuten later komt Stan aanrijden in zijn Mercedes. Robrecht stapt in en na een klein gesprekje besluiten de mannen om de brieven waarop hun dromen geschreven zijn op te graven.

Stan start de motor van zijn wagen en ze rijden naar het huis van hun leerkracht Frans. In de tuin staat een grote trampoline. Woont hij hier nog wel? De mannen gaan langs de tuin en waar vroeger een grote boom stond waaronder de brieven werden begraven, staat nu een immens zwembad. Stan begint te lachen en hoewel hij het enkele jaren terug nooit gedacht had, springt hij gewoon in het zwembad in een tuin van onbekende mensen.

Het verhaal was mooi. Robrecht Vanden Thoren heeft duidelijk goed opgelet tijdens zijn lessen op de acteerschool in Nederland (ik denk dat dat stuk zeker waar was) want zijn mimiek, expressie en acteerskills in het algemeen waren echt wel on point. Zeker een aanrader!

Twictee

Hierbij de link naar het artikel: https://frisonderwijsnederlands.files.wordpress.com/2016/07/fons_1_2_peremans.pdf

Twictee is een samenstelling van Twitter en dictee. Leerlingen uit 2 klassen krijgen dezelfde tekst en gaan deze achteraf van elkaar verbeteren. De vaste spellingsregels verwerken ze zelf tot "twegels" (regels in tweets). De focus ligt dus niet op de fouten (summatief) maar op de stimulatie om na te denken over deze regels (formatief). Het artikel vermeldt dat de resultaten in Frankrijk enorm positief waren en dat de fouten steeds verminderen.

Het is mij nog niet volledig duidelijk hoe het Twictee in elkaar zit. In het artikel wordt dit als volgt uitgelegd:

Mijn grote vraag is of dit dictee digitaal of schriftelijk wordt afgelegd. Ik geloof dat het digitaal is want hoe kunnen beide klassen ieders werk anders corrigeren? De tweets moeten kort zijn, maar waar zijn deze beschikbaar? Is dit publiek en kan iedereen posten, of is dit in een privégroep?

Ik heb mijn mening in een andere blogpost al duidelijk weergegeven over de digitalisering van het onderwijs, en ook bij dit voorbeeld heb ik mijn twijfels. Het kan goed zijn dat de resultaten in Frankrijk positief zijn, maar hoe zijn ze in vergelijking met een klassiek dictee in plaats van de vergelijking met het eerste twictee?

Geef mij maar een blaadje, een balpen, en een schrijfkramp achteraf.