WES 3 - "The Father"

"I feel as if I'm losing all my leaves. The branches, and the wind, and the rain. I don't know what's happening anymore."

Tijdens de les "Praktijkatelier 1" werd er verondersteld dat wij als beginnende studenten zelf zouden lesgeven. Mijn medestudente - die al jarenlang in de zorg werkt en hierin wil gaan lesgeven - had een les voorbereid over dementie. Ze begon haar les met de trailer van de film "The Father". Vrijwel meteen wist ik dat ik deze film moest én zou zien! En even later zit je dan in de les Nederlands waar je als opdracht krijgt een cultuurportfolio te ontwerpen en waarin je een cultuurevenement mag kiezen waaronder ook een filmvoorstelling. 1 + 1 = 2.

Toerist in eigen stad

Op 16 maart speelde "The Father" in 't Schaliken in Herentals. Aangezien dit een cultuurcentrum is en geen filmzaal maakte ik me een beetje zorgen omdat ik comfortabel film wil kijken. Geen popcorn, wel chips en Fanta uit het flesje. Gezellige stoffen zetels, een groot scherm, een surround sound die werkte en een voor 1/3 gevulde zaal. Achterover hangend in mijn stoeltje begon de film.

The movie itself

The Father is op z'n minst te zeggen een aangrijpend verhaal. Soms zelfs een beetje verwarrend - bijna zoals dementie - waardoor je als kijker zelf een gevoel van onwetendheid krijgt. Er wordt veel gebruik gemaakt van flashbacks en flashforwards waardoor je zelf vaak niet weet waar je je in het verhaal bevindt.

Naar mijn mening zijn er 3 verschillende aspecten die in de spotlight worden gezet om de dementie duidelijk te maken: de dochter en haar reis naar Parijs, de man versus de vriend van de dochter en tot slot het verzorgende personeel. Deze 3 elementen worden uiteraard ook aangevuld met kleinere zaken, maar die net zoveel impact hebben op de kijker. Sliep ik nu niet aan de andere kant van het bed? Had deze muur eerst geen andere kleur? Waar is het schilderij naartoe dat hier aan de schouw hing?

Het soms bitsige personage Anthony wordt zoals wij in het Kempisch zeggen "van het kaske naar de muur" gestuurd. Niet letterlijk, niet figuurlijk, maar alles speelt zich af in zijn verwarde gedachten. Des te minder je weet voor je aan de film begint, des te meer je jezelf kan inleven in de film, des te verwarder ben je zelf.

The cast

Hoe zou je deze film kunnen vernoemen zonder over de absoluut geweldige (en alle superlatieven) acteerprestatie van Sir Anthony Hopkins te spreken? Voor mij persoonlijk is dementie een ver-van-mijn-bed-show. Ik heb dit nog nooit van dichtbij meegemaakt en ik ben daar ook enorm blij om. Een brein dat tegen je keert, hoe vertolk je dat? Hoe begin je eraan als 83-jarige man? Volgens mij is die oscar dubbel en dik verdiend!

WES 3 - Jeugd(boeken)sentiment

Op donderdag 21 april 2022 vond het Onderwijscafé plaats met als gastspreker Frauke Pauwels. Al snel waren er enkele geïnteresseerden binnen onze klasgroep en toen er werd afgesproken om vooraf ribbetjes te gaan eten was ook ik helemaal overtuigd om deel te nemen!

Met onze buikjes goed gevuld namen we plaats om een antwoord te krijgen op de vragen die vooraf werden gesteld in de voorstelling van het evenement, zoals:

- Waarom lezen sommige mensen hun leven lang jeugdboeken?

- Hoe spreken jeugdboeken mensen aan, over leeftijdsgrenzen heen?

- Wat vertellen jeugdboeken ons over leeftijd, over wat het betekent kind te zijn of volwassene?

Ik weet niet of ik op alle vragen een antwoord heb gekregen en of deze lezing überhaupt wel een indruk heeft nagelaten op mij of niet aangezien mijn interesse om les te geven bij een andere doelgroep ligt, maar er zijn wel enkele zaken die me blijven nazinderen.

Aan het begin van de lezing werd er een uitspraak gedaan die me eventjes stil maakte, namelijk: "Ik sta voor de klas, dus ik blijf jong". Dit zou een veel voorkomende mindset zijn van leerkrachten in het onderwijs. Naar mijn mening is het je eigen verantwoordelijkheid om je geest jong te houden want "die oude taart van het vak (vul zelf maar in)" hebben we wel eens eerder uit de mond van studenten gehoord, toch?

Frauke bracht duidelijk aan het licht dat kleuters en peuters niet in dezelfde klas zitten, maar hun boeken staan wel onder dezelfde noemer: jeugdboeken. En deze jeugdboeken worden ook nog eens geschreven door volwassene (of blijkbaar worden wij nu "ervaren lezer" genoemd), die zich denken te kunnen inleven in het dagelijks veranderende leven van een jongere. Daar stond ik nog nooit eerder bij stil. Waarom noemen we ze niet gewoon "mensenboeken"?

Literatuur is een evenwicht tussen herkenbaarheid en verrassing. Achtergrondkennis speelt hierin best ook een grote rol. Dat element is enorm belangrijk voor tekstbegrip, zelfs bij fictieverhalen.

En toen kwam voor mij de grootste nostalgie op het scherm: Pippi Langkous. "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan". Ter info, dit heeft ze volgens mij nooit letterlijk gezegd en ik kan het weten want ik heb al haar films wel 100 keer gespeeld (geen grap).

Om eerlijk te zijn denk ik dat ik de rode draad miste of gewoon kwijt was en dat de kernboodschap mij daardoor ontgaan is. En misschien is dat ineens ook de reden waarom ik véél meer heb opgeschreven tijdens de lezing, maar dit precies niet onder woorden kan brengen. Volgende zaken weet ik immers niet meer te plaatsen:

- Polarisering loopt vaker langs leeftijdsgrenzen

- Decline Narrative

- Ambiguiteit van literatuur als kerneigenschap

- Dubbele geaddresseerdheid (= jeugdboeken met 2 of meer publieke)

- Beginnersblik is enorm belangrijk

- Jeugdliteratuur als bindmiddel

- ...

Zoals je ziet zijn er veel zaken besproken, maar is er bij mij althans redelijk weinig blijven hangen. Vandaar dat ook deze blogpost een wir-war is van samenraapsels die ik heb opgepikt en voor mij persoonlijk wel interessant leken. Maar ben ik teleurgesteld dat ik er was? Helemaal niet, Pippi Langkous made my day.

WES 3 - Reality check

Wat is cultuur voor mij?

Wanneer we de zoekterm "wat betekent cultuur" ingeven op Google krijgen we volgend hoofdresultaat:

"Cultuur of beschaving is het geheel aan gewoonten en (gedrags)regels dat bij een volk of stam hoort. Cultuur omvat de gewoonten en gebruiken waarover een volk in het land zelf beschikt of die een volk meeneemt uit het land van herkomst."

via Cultuur - de betekenis volgens Redactie Ensie

Wanneer iemand me zou vragen wat cultuur voor mij betekent, zou mijn antwoord ook ergens liggen in mijn reisverhalen door de jaren heen. Maar om eerlijk te zijn is cultuur zo veel meer!

Waar sta ik vandaag in mijn cultuurpad?

Wanneer ik cultuur in de brede zin van het woord ga bekijken, dan kom ik nog op vele vlakken tekort. De Stadsschouwburg in Antwerpen heeft mij nog nooit te gast gehad, ik heb nog nooit een balletvoorstelling mogen aanschouwen, de laatste 5 jaar heb ik geen musea meer bezocht, ik lees enkel Engelse boeken over spiritualiteit en jezelf ontdekken, zelfs het cultuurcentrum in mijn eigen stad heb ik nog maar één maal bezocht. Best wel jammer, maar wel mijn realiteit. Dat neemt niet weg dat de interesse er niet voor is, maar ik zoek cultuur op andere plekken op.

Er zijn 3 zaken waar ik wel goed op scoor: zoals reeds gezegd het ontdekken van cultuur in het buitenland, schrijven en films. Die laatste wil ik even verduidelijken aan de hand van een kleine anekdote. Tijdens mijn laatste jaar van de middelbare school werden we voor het vak Engels geacht onze favoriete horrorfilm voor te stellen in de klas. Ik vroeg de leerkracht of ik als eerste mijn voorstelling mocht doen en na een enorm enthousiaste spreekbeurt kreeg ik als commentaar "Students, please take this as an example. Charis, I'll give you a 9,5 for this".

Op exact dat moment nam mijn gedachtengang een wending. Ik hou van films kijken, en ik kan een publiek overtuigen van mijn mening, ik wil recensies schrijven! Ik startte met een Engelse blog over kleding - want dat interesseerde me ook - en ik ging journalistiek studeren. Helaas liep dat laatste niet hoe ik het voor ogen had. Afgestudeerd in Office Management maar de passie voor films en het schrijven zit er nog steeds in. De periode tijdens Covid-19 heeft me ook geïnspireerd om dit weer op te pikken, en ik begon te schrijven aan een boek dat ik graag verfilmd zou zien. Wie weet, ooit...

Is er een conclusie?

Uit bovenstaande kan ik voor mezelf opmaken dat ik enorm goed weet wat ik leuk vind en wat niet. Waar mijn passie voor cultuur zit en waar deze minder aanwezig is. Het is een understatement om te zeggen dat er voor mij als student Nederlands nog wel wat werk aan de winkel is. Maar het feit dat er nog zo veel te ontdekken is, maakt mijn cultuurreis alleen maar spannender, toch?