WES 3 - Jeugd(boeken)sentiment
- charisvanlooveren
- 27 apr 2022
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 3 dec 2023
Op donderdag 21 april 2022 vond het Onderwijscafé plaats met als gastspreker Frauke Pauwels. Al snel waren er enkele geïnteresseerden binnen onze klasgroep en toen er werd afgesproken om vooraf ribbetjes te gaan eten was ook ik helemaal overtuigd om deel te nemen!
Met onze buikjes goed gevuld namen we plaats om een antwoord te krijgen op de vragen die vooraf werden gesteld in de voorstelling van het evenement, zoals:
- Waarom lezen sommige mensen hun leven lang jeugdboeken?
- Hoe spreken jeugdboeken mensen aan, over leeftijdsgrenzen heen?
- Wat vertellen jeugdboeken ons over leeftijd, over wat het betekent kind te zijn of volwassene?
Ik weet niet of ik op alle vragen een antwoord heb gekregen en of deze lezing überhaupt wel een indruk heeft nagelaten op mij of niet aangezien mijn interesse om les te geven bij een andere doelgroep ligt, maar er zijn wel enkele zaken die me blijven nazinderen.
Aan het begin van de lezing werd er een uitspraak gedaan die me eventjes stil maakte, namelijk: "Ik sta voor de klas, dus ik blijf jong". Dit zou een veel voorkomende mindset zijn van leerkrachten in het onderwijs. Naar mijn mening is het je eigen verantwoordelijkheid om je geest jong te houden want "die oude taart van het vak (vul zelf maar in)" hebben we wel eens eerder uit de mond van studenten gehoord, toch?
Frauke bracht duidelijk aan het licht dat kleuters en peuters niet in dezelfde klas zitten, maar hun boeken staan wel onder dezelfde noemer: jeugdboeken. En deze jeugdboeken worden ook nog eens geschreven door volwassene (of blijkbaar worden wij nu "ervaren lezer" genoemd), die zich denken te kunnen inleven in het dagelijks veranderende leven van een jongere. Daar stond ik nog nooit eerder bij stil. Waarom noemen we ze niet gewoon "mensenboeken"?
Literatuur is een evenwicht tussen herkenbaarheid en verrassing. Achtergrondkennis speelt hierin best ook een grote rol. Dat element is enorm belangrijk voor tekstbegrip, zelfs bij fictieverhalen.
En toen kwam voor mij de grootste nostalgie op het scherm: Pippi Langkous. "Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan". Ter info, dit heeft ze volgens mij nooit letterlijk gezegd en ik kan het weten want ik heb al haar films wel 100 keer gespeeld (geen grap).
Om eerlijk te zijn denk ik dat ik de rode draad miste of gewoon kwijt was en dat de kernboodschap mij daardoor ontgaan is. En misschien is dat ineens ook de reden waarom ik véél meer heb opgeschreven tijdens de lezing, maar dit precies niet onder woorden kan brengen. Volgende zaken weet ik immers niet meer te plaatsen:
- Polarisering loopt vaker langs leeftijdsgrenzen
- Decline Narrative
- Ambiguiteit van literatuur als kerneigenschap
- Dubbele geaddresseerdheid (= jeugdboeken met 2 of meer publieke)
- Beginnersblik is enorm belangrijk
- Jeugdliteratuur als bindmiddel
- ...
Zoals je ziet zijn er veel zaken besproken, maar is er bij mij althans redelijk weinig blijven hangen. Vandaar dat ook deze blogpost een wir-war is van samenraapsels die ik heb opgepikt en voor mij persoonlijk wel interessant leken. Maar ben ik teleurgesteld dat ik er was? Helemaal niet, Pippi Langkous made my day.

Comments