WES 3 - Angeldust - Luc Descamps

Ik zat in het 3e middelbaar, tijdens de les Nederlands. Ik had net mijn agenda ingeschreven en was alles weer in mijn boekentas aan het steken om naar de volgende les te vertrekken toen de leraar nog zei "morgen moet je niets meenemen, we krijgen een schrijver op bezoek". Ik dacht uiteraard: "yes, geen les". Niet wetende dat ik een 15-tal jaar later nog een boekbespreking zou doen over dit boek.

De auteur kwam binnen, vertelde wat over zijn verhaal, en las toen een stukje voor. Welk stukje hij precies voorlas kan ik me niet meer herinneren, maar ik weet wel nog dat ik meteen interesse had. Je kon een exemplaar kopen voor €10 en de auteur zou dit signeren op jouw eigen naam. Zijn zoon is trouwens Timo Descamps, toen ook wel gekend als Jo uit de tienerreeks "Spring" waarvan ik uiteraard ook een handtekening moest hebben. Ik graaide (letterlijk) €10 in muntstukken uit mijn boekentas en wachtte ongeduldig op de levering van mijn gehandtekend boek (en op de handtekening van Timo).

Een korte bespreking

Angeldust gaat over een tienermeisje, genaamd Heather. Ze is wat introvert, teruggetrokken. Ze verdiept zich graag in een goed boek en ze heeft een liefde voor muziek. Ze heeft enkele vriendinnen op school, maar niet zo veel. Jessie is er eentje, zij is een uitbundiger type als Heather en ze gaat een feestje niet uit de weg. Jessie merkt dat Heather wat meer moet loskomen, en nodigt haar uit op een feestje. Heather wou niet naar dat feestje, wat kon ze daar nu in hemelsnaam gaan doen? Maar na lang aandringen van Jessie, besluit Heather toch mee te gaan. Op het feestje leert ze Jimmy kennen. Ook hij is een eerder teruggetrokken type. Gelijkgezinden trekken elkaar aan, toch? Heather en Jimmy zagen elkaar voor de eerste keer op het feestje, ze voelden een klik en besloten wat meer af te spreken. Jimmy laat Heather openbloeien. Heather laat Jimmy toe in haar hart en ze laat hem haar pure zelf zien. Maar dan, voelt ze de wereld onder haar voeten wegglijden.

Waarom geen boekbespreking

Wanneer ik de opdracht krijg om een boek te bespreken, heb ik de intentie om steeds te vertellen hoe het verhaal in elkaar zit, alle elementen in en rond het verhaal en ook hoe het verhaal eindigt. Bij dit boek weiger ik dat te doen. Ik wil iedereen aanzetten om dit boek te lezen en hun eigen emoties en gevoelens tijdens het kantelpunt in het boek te ontdekken.

Hetgeen waar ik namelijk het meeste van schrok, is de manier waarop ik het boek heb gelezen en vooral de manier waarop ik het op deze leeftijd heb ervaren. 15 jaar geleden had ik geen zorgen. Ik ben altijd een extravert persoon geweest, maar ik herkende me in Heather. Het was een meisje dat toen ik het boek las, dezelfde leeftijd had als mij. Maar ik werd toen nog nooit geconfronteerd met dergelijke zaken.

4 jaar later had ik dezelfde ervaring als Heather. Niet met een geliefde, en ook niet met haar droomwereld, maar je snapt het plaatje wel (ik vertel nog steeds niets). En pas nu, nu ik het boek weer las, besef ik hoe hard ik daar ook nood aan had om op de één of andere manier toch een manier van afsluiting te hebben.

De boekbespreking is waarschijnlijk niet uitgedraaid zoals er van mij verwacht wordt voor mijn opleiding. Maar om eerlijk te zijn interesseert dat mij geen ene moer. Dit boek is het lezen echt waard en mocht ik de tijd kunnen terugdraaien, zou ik het iedereen 2 keer laten lezen, zoals ikzelf nu gedaan heb, met een verschil van 15 jaar levenservaring. Vreemd toch, hoe herkenning zich zo anders kan gaan uiten.