WES 1 - Breendonk - anno 2023

Ik weet nog toen ik in het secundair zat, en we naar Breendonk gingen als schooluitstap. Wereldoorlog I heeft me nooit geïnteresseerd, dat was een ver-van-mijn-bed-show. Maar Wereldoorlog II was helemaal nog niet zo lang geleden, zelfs mijn moemoe heeft die tijd meegemaakt - in haar kinderjaren weliswaar.

Nadat ik op latere leeftijd naar de concentratiekampen in Dachau, Birkenau en Auschwitz was geweest, wou ik toch nog "graag" eens terug naar Breendonk. Ter info, je krijgt ook studentenkorting.

"Halt! Wie verder gaat, wordt doodgeschoten!" Het eerste wat je ziet als je Breendonk betreedt. 3500 gedetineerden hebben hier geleden. 184 werden gefusilleerd. 23 werden opgehangen. Een honderdtal zijn gestorven door mishandeling, foltering en uitputting.

We hadden onze tickets reeds online besteld. We hadden gepland om op 15 juli als één van de eerste bezoekers die dag om 9 uur naar Breendonk te gaan. De prikkeldraad en de hobbelige weg leidde ons naar "Het Fort". "Eerbiedigt deze plaats, mensen hebben hier geleden opdat u in vrijheid zoudt leven" staat op een gouden plaatje gedrukt.

Eén van de meest frappante zaken die ik me nog herinnerde van Breendonk, was de eerste kamer waar het hakenkruis in het groot geschilderd was op de muur. Later kwam ik erachter dat dit in de andere kampen die ik bezocht heb niet meer was toegestaan. In Breendonk, is het nog steeds aanwezig.

We kregen ook een apparaatje mee dat de verhalen vertelde wanneer we het nummer intypte dat vermeld stond. Echter waren deze verhalen soms lang, en waren er meerdere in dezelfde ruimte, vaak ging het dan om persoonlijke verhalen. Het was mogelijk om alle verhalen te beluisteren, maar dat was best wel vermoeiend dus hebben we dat niet gedaan.

De weg die je moet volgen in Breendonk staat duidelijk aangegeven. Op die manier zie je het hele domein. De lange gang die je hier ziet, daar waren de kamers waar iedereen sliep. Hier hoorde je ook geluiden van folteringen (best wel goed gemaakt door Breendonk). In de eerste kamer werd alles uitgelegd over de omstandigheden waarin de mensen moesten slapen. In de volgende kamers waren het allemaal getuigenissen van gevangenen. Soms was het moeilijk te vatten dat deze tijd nog niet zo lang geleden is.

We kwamen langs de medicijnpost, de werkhuizen, en we zagen de erbarmelijke staat van de douches en de toiletten. Grote panelen lieten zien hoe Het Fort werd opgebouwd door de gedetineerden die hard moesten werken om in leven te kunnen blijven. Grote foto's op de binnenplaats van gedetineerden in hun gevangenenkleding. De isolatiecellen die nog geen m² groot waren, donker, leeg, koud. Maar vooral de beelden van de harde realiteit die zich hier afspeelde. De getuigenissen van mensen. "Gedood omdat ze geboren zijn..." een artikel over mensen met het joodse geloof. De schietmuur waar mensen tegen werden geplaatst zonder kleding en gewoon werden afgeschoten alsof het beesten waren.

En voor je buitengaat krijg je nog een overzicht op de kaart van de concentratiekampen, de kommando's en de uitroeiingskampen. Zelfs met alle vingers van het nationale elftal kwam je niet toe om de bolletjes op de kaart te tellen.

Als je een fijne daguitstap wenst te maken, is Breendonk niet de geknipte plaats. Echter is het een stuk van de geschiedenis, nog niet zo ver van huis. Naar mijn mening zouden ze een bezoek aan het kamp een verplichte activiteit moeten maken. Hoewel ik me op jongere leeftijd misschien niet zo bewust was van de omstandigheden in Breendonk, heeft het bezoek mij dit keer wél enorm geraakt.

WES 2 - Ugly Love - Colleen Hoover

Stel je even voor: een lekker glaasje wijn, een zakje chips, je zit in de tuin met het zonnetje op je snuit en je zit helemaal in het verhaal van een goed boek. Kan jij een beter scenario bedenken?

Ik alvast wel want ik drink geen alcohol en ik lees niet graag. Een beetje tegenstrijdig als je leerkracht Nederlands wil worden, ik weet het. Toch heb ik me door TikTok laten verleiden om het boek "Ugly Love" van Colleen Hoover aan te schaffen. Iedereen sprak met lovende woorden over de schrijfster en zelfs als je niet graag leest, zou dit boek makkelijk door te lezen zijn. Toegegeven, ik was een beetje sceptisch. Als ik een boek niet MOET lezen, dan doe ik het meestal niet. Maar kon ik al die mensen op TikTok zomaar negeren?

Ik besloot ervoor te gaan en mij niet één maar twee boeken aan te schaffen. Uiteindelijk stonden er geen herexamens op de planning en waren er nog enkele citytrips in het vooruitzicht waar het wel fijn zou zijn om een goed boek bij de hand te hebben. Eerlijk is eerlijk, ik heb het boek wel in het Engels gekocht. Naar mijn mening gaan er veel emoties verloren in vertalingen. Daarnaast ben ik ook van mening dat de Engelse taal beter is in gevoelens verwoorden dan onze Nederlandse taal. En dan was het tijd, tijd om te beginnen lezen.

Ps: spoiler alert!!

Het boek gaat over Tate Collins, een dame van ongeveer 23 jaar (het kan ook 25 geweest zijn). Ze werkt lange uren in het ziekenhuis en heeft sinds kort geen appartementje meer. Ze besluit om bij haar broer in te trekken die de naam Corbin draagt. Corbin is een piloot, niet zo vaak thuis dus. Corbin woont in een typische Amerikaanse building, met portier. De portier van dienst is Cap. Cap is eigenlijk niet alleen portier, doorheen het verhaal merk je dat hij ook een goed luisterend oor is, ongeacht zijn leeftijd. Het leven gaat zijn gewone gangetje, tot Tate een man in de gang voor haar appartementsdeur vindt...

Tate belt haar broer in paniek op, want wie ligt er stomdronken in de gang voor de deur waar jij binnen moet? Blijkbaar gaat het om Miles Archer, de beste vriend van Corbin. Gezien hij praktisch familie is volgens Corbin, helpt Tate om Miles in hun appartement te krijgen. Miles huilt enorm hard en blijft de naam "Rachel" roepen.

De volgende ochtend wordt Miles wakker op de sofa. Wonder boven wonder is Miles niet enkel de beste vriend van Tate's broer, hij woont ook gewoon in het appartement aan de andere kant van de gang. En niet alleen dat, hij ziet er ook nog eens enorm goed uit.

Yes, you guessed it... Tate & Miles become a thing. Maar niet officieel want om de één of andere reden (die voor Tate niet duidelijk is) wil Miles gewoon iets casual, zelfs met duidelijke voorwaarden. Niet verliefd worden, en geen vragen over het verleden. Tate doet wel alsof ze het oké vindt, maar makkelijk was het voor haar niet want vrouwen blijven vrouwen en seks zonder gevoelens is niet zo evident voor ons.

Miles en Tate hielden hun relatie geheim, zeker voor Corbin. Hij beschermt zijn zusje nogal graag dus dan mocht je als beste vriend niet zomaar met haar flikflooien. Sterker nog, op het familie-uitje naar de Collins family werd Miles gewoon uitgenodigd en daar zei Corbin heel overtuigd "Miles valt op mannen". Miles - die al 6 jaar geen vrouw heeft aangeraakt - verwierp die commentaar meteen. En ook de vader van Corbin en Tate geloofde niet dat Miles op mannen viel aangezien hij zijn dochter en Miles in de keuken betrapte (ze waren geen cake aan het bakken).

Gaandeweg het verhaal komen we meer en meer te weten over Miles. De hoofdstukken wisselen zich af met het verleden van Miles en het heden met Tate. Door deze zin te typen twijfel ik zelfs aan het hoofdpersonage. Ik dacht namelijk dat Tate het hoofdpersonage was gezien het heden in haar persoon werd geschreven. Maar het verleden gaat enkel en alleen over Miles en zijn ervaring. Anywayyyy...

We komen te weten dat Miles 6 jaar geleden tot over zijn oren verliefd was op een nieuwe studente op zijn school, genaamd Rachel. Heel zijn wereld draaide rond haar, en heel haar wereld draaide rond hem. Tot op een dag zijn papa hem aan iemand wou voorstellen, zijn nieuwe vriendin. Die nieuwe vriendin (Lisa) had ook een dochter, jawel... Rachel... Kan je het verhaal nog volgen?

Miles & Rachel gingen hun relatie niet opzij schuiven om hun ouders het geluk te gunnen, want zijzelf verdienden het ook om gelukkig te zijn. De relatie bleef geheim tot op de dag dat bleek dat Rachel zwanger was. In het kort: baby houden, ouders in shock en ongelukkig, samenwonen, bevalling, Clayton geboren.

Maar dan... De dag dat het nieuwe gezin het ziekenhuis mocht verlaten, gebeurde er een vreselijk ongeluk. Miles zat aan het stuur en de auto kwam in het water terecht. Miles probeerde zowel Rachel als Clayton te redden, maar Clayton bleef helaas achter. Rachel heeft hem sindsdien niet meer gesproken.

Er ligt een enorm schuldgevoel op de schouders van Miles, uiteraard heeft hij dit nooit gewenst maar toch. Het is voor hem te moeilijk om nu nog van iemand te houden, daarom duwt hij Tate weg. Tate kan de druk en "the casual part" niet meer aan en besluit haar gedacht te zeggen tegen Miles. Aangezien Miles hier enorm koud op reageert, besluit Tate dat het voldoende is geweest.

Tate heeft ondertussen een eigen appartement gevonden en is inmiddels verhuisd. Miles denkt vaak aan haar en gaat ten rade bij Cap (die ook al huilbuien van Tate heeft mogen ervaren). Cap raadt Miles aan om Rachel eens op te zoeken, om te beseffen dat ook zij verder is gegaan met haar leven, zelfs na de tragische gebeurtenis van 6 jaar geleden.

Miles besluit Cap zijn advies op te volgen. Rachel is getrouwd en moeder van een dochtertje, het halfzusje van Clayton. Rachel en Miles praten over het verleden en Rachel raadt hem aan om ook verder te gaan, en om zijn hart terug open te zetten.

Moet ik écht het einde vertellen of wordt het voorspelbaar?

Miles zoekt Tate op, hij verontschuldigt zich en begint de verhalen uit zijn verleden te vertellen - tegen zijn opgestelde voorwaarden in. Ze beginnen uiteindelijk officieel te daten, zelfs met de toestemming van haar broer Corbin. Miles neemt haar mee op een rondje door de stad met een helikopter (piloten en hun ego's?). Daar vraagt hij Tate of zij bij hem wil intrekken.

En oh ja, als laatste komt er nog een ring. The end.

Ik moet het toegeven, het boek was echt makkelijk om door te lezen. Eens ik in het verhaal zat, kon ik niet wachten om het volgende hoofdstuk te beginnen. Ook de afwisseling in de hoofdstukken maakte dat het boek heel interessant opgebouwd was. Maar eerlijk, als je dit boek leest met een rijke verbeelding lijkt het soms wel op een pornofilm in plaats van een romantisch drama. En met die nooit sluit ik graag mijn boekbespreking af.

The Weeknd - in concert

En de discussie gaat verder: hoort een concert thuis op een cultuurblog? Ik vind nog steeds van wel. Het concert vond plaats op 11 juli in het Koning Boudewijn Stadion. Al meer dan 1,5 maand geleden, maar laten we zeggen dat ik veel belang hecht aan vakantie (én de eerste keer zonder herexamens, joepie!). Ik ga niet beweren dat ik de grootste fan ben van The Weeknd, maar toen ik zag dat hij naar België kwam en er geen tickets meer waren, was ik best teleurgesteld. Maar, ik zou mezelf niet zijn moest ik niet dé beste ticketscoorder zijn (als dat zelfs een woord is).

Het ticket zelf kostte maar €50, de plaatsen waren niet al te goed maar ik ging niet klagen. Het parkingticket daarentegen was de helft van de ticketprijs en dat vond ik niet zo oké. Maar ik kan niet ontkennen dat ik enorm blij was om in de tribune van het Koning Boudewijn Stadion te zitten, en onder het afdak (lees: Belgische weer, altijd hetzelfde).

The Weeknd kwam op met een masker over zijn gezicht. Hoewel ik niets snapte van de show die gehouden werd - dansers die niet dansten, een wereldbol die niets deed, een standbeeld dat uit de grond kwam - vond ik het best wel intrigerend dat hij met dat masker op het podium kwam. Daarnaast was ik ook blij om in het bezit te zijn van oordopjes gezien het aantal krijsende vrouwen talrijk vertegenwoordigd was.

Ik heb enorm genoten van de avond en de muziek. En hoewel ik zonder verwachtingen naar het concert ben gegaan, vond ik het toch een enorm geslaagde avond.

The Weeknd zit nu eenmaal ook in de TikTok-generatie en zijn muziek wordt vaak gebruikt onder deze filmpjes waardoor ik ook meer liedjes herkende dan dat ik zelf dacht. Daarnaast hadden we bij aankomst ook allemaal een bandje gekregen dat oplichtte in verschillende kleuren. Zelf kon je er niets aan doen, dit werd bestuurd door de organisatie maar het gaf zeker een mooi effect op het einde.

De bisnummers hebben we gemist gezien we de drukte van de naar-huis-rijdende-auto's graag hadden vermeden. The Weeknd was zeker het zoeken naar tickets en de €50 waard. Alleen Koning Boudewijn Stadion, doe iets aan je parkingticketprijzen aub.