The Renaissance Tour

We kunnen erover discussiëren, maar laten we dat vooral niet doen. Hoort een concert van Beyoncé thuis in mijn cultuurportfolio? Wanneer ik op Google zocht naar "Is muziek cultuur?" kreeg ik volgend antwoord: "Muziek als verschijnsel behoort tot verschillende culturen en kan daarom worden ingezet als bindmiddel en vorm van communicatie (Lușca, 2016)." Met andere woorden: ja, Queen B hoort in mijn cultuurportfolio.

Met 6 vriend(inn)en zouden we naar het concert gaan naar het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Met 4/6 zaten we achter onze computer toen de ticketverkoop van start ging. Ik kan je verzekeren, als je de melding krijgt "je staat in de wachtrij op plaats 35 784" dan zakt de moed in je schoenen. Vraag me niet hoe we het gedaan hebben, maar het is ons gelukt om tickets te bemachtigen. 2 van ons zouden wel apart zitten, maar we gingen naar Beyoncé!

Bij Beyoncé gaat het niet alleen om de muziek, het gaat ook om de hele show. De decors, de beelden op het grote scherm, de kostuums, de dansjes,... het hoort allemaal bij de act van Queen B. De act zelf heeft ongeveer 3 uur geduurd. Het hoogtepunt was wanneer haar dochter Blue Ivy mee op het podium kwam om een choreografie bij één van haar moeders' liedjes uit te voeren.

Beyoncé heeft een stem waar veel artiesten jaloers op zijn Maar niet alleen haar stem maakt indruk, ook haar hart. Er waren enkele plaatsen voorzien op het podium zelf. Voor €2500 kon men hier een plaatsje bemachtigen. Velen zullen nu denken "knap verdiend" maar de opbrengst van deze plaatsen gaat integraal naar het goede doel. Een mooi gebaar, toch.

Net voor het einde besloten we te vertrekken, om de grote menigte voor te zijn. We reden naar huis met de fonkelende lichtjes van het atomium op de achtergrond. Weeral een avond om niet te vergeten.

WES 3 - 'U bent mijn moeder"

Of het nu komt door de naam Sien Eggers, of het eerder de korte introductietekst was die me intrigeerde, de voorstelling van "U bent mijn moeder" in 't Schaliken mocht mij verwachten als zaalgast. In juni waren de tickets nog niet beschikbaar voor verkoop, maar in augustus was ik al bijna te laat. Op het nippertje kon ik nog 2 tickets vastkrijgen voor mij en een vriendin. Yes, weer iets om naar uit te kijken!

Enkele dagen voor de voorstelling kreeg ik een mailtje van 't Schaliken, Stefan Perceval - theatermaker en directeur van HETGEVOLG - kwam een kleine introductie doen net voor de voorstelling. Met grote goesting zakten we af naar de Markt van Herentals.

Stefan, wat een kanjer, to say the least. Als iemand een publiek kan boeien, dan zal hij het wel zijn. Hij vertelde over Joop Admiraal die in 1981 voor het eerst dit stuk heeft geschreven. Initieel ging het stuk over een man die evolueert naar een vrouw. Stefan heeft zijn eigen twist gegeven aan dit verhaal. Hij beschrijft een dochter die haar moeder gaat bezoeken in het rusthuis. Maar, er is nog een twist. Toen Stefan nadacht over de actrice die zou meespelen in zijn toneelstuk, dacht hij meteen aan Sien Eggers. Op de tippen van zijn tenen belde hij aan bij het huis naast het koninklijk paleis (want dat is waar Sien woont). Sien nodigde hem uit binnen te komen, en had al meteen een idee voor wie het andere personage kon spelen. Maar Stefan zag dat zo niet. Sien zou zowel de dochter, als de moeder vertolken in het toneelstuk. Alleen op de planken, 2 rollen vertrolkt door 1 persoon. En of het mijn interesse gewekt had!

Het licht op het toneel gaat aan. Sien staat daar in haar eentje. Ze zit op de bus, en is onderweg naar haar moeder. Ze vertelt wat ze daar gaat doen, hoe vaak ze moet overstappen, en hoe het er vroeger aan toe ging voor dat haar moeder een val maakte, en voor haar moeder tekenen van dementie vertoonde.

De dochter was aangekomen bij haar moeder en had bloemen voor haar meegebracht. Zo had haar moeder een aandenken en gaf het een soort bewijs om aan te tonen dat ze wél bezoek kreeg, in tegenstelling tot wat haar moeder dacht. De dochter wou graag een wandeling met haar moeder maken in de tuin. Na enkele keren jas aan - jas uit, cardigan aan - cardigan uit, jas aan - jas uit te hebben gedaan, kunnen ze toch hun wandeling door de tuin aanvangen. De moeder herhaalt vaak zaken, de tekenen van dementie zijn duidelijk zichtbaar. De dochter probeert gewoon zo goed mogelijk voor haar moeder te zorgen, en antwoordt op vragen die ze eigenlijk al beantwoord heeft.

"U bent mijn moeder" is een aangrijpend stuk vertolkt door een actrice uit de hoogste rang. Het is een voorstelling die de realiteit laat zien maar waar er toch af en toe ruimte is voor een streepje humor. Op de rij achter ons zat een man die na afloop tegen zijn gezelschap zei "hier heb ik nu niets van begrepen". Maar was het de bedoeling om dit stuk te begrijpen of eerder om dit te laten doorsijpelen en om stof tot denken te geven?

WES 3 - Zomerfilm: The worst person in the world

Via de website van cultuurcentrum 't Schaliken in Herentals kwam ik te weten dat er op vrijdag 26 augustus een gratis zomerfilm speelde bij golfclub Witbos in Noorderwijk. Ik trommelde enkele vrienden op. We namen onze stoeltjes, dekentjes en enkele versnaperingen mee, en we installeerden ons op de wei.

Volgens de website van 't Schaliken zou de film gaan over het onstuimige liefdesleven van de dertiger Julie (eigenlijk Julia, maar volgens Noorse vertaling is het Julie). Herkenbaar? Misschien een beetje...

Om 20u40 gingen alle lichten uit, de film begon. De film omvatte een proloog, 12 hoofdstukken en een epiloog. Dat weet ik zeker, want dat werd ook vermeld in de film zelf.

In enkele minuten werd er een beeld geschetst van Julia. Julia was een student die we best wel een losbol kunnen noemen, maar wist ze wel waar ze naartoe wou in haar leven? Haar studies geneeskunde waren niet zo interessant. Ze verdiepte zich namelijk liever in de geest, dan in het fysieke lichaam van de mens. Dus bye bye geneeskunde, en welkom psychologie. Maar ook die studies waren niet zo haar ding zo bleek. Fotografie eens proberen dan? En net daar start haar leven, en ook het eerste hoofdstuk van de film: Julia wordt verliefd op Aksel, een 44-jarige striptekenaar.

Aksel heeft Julia uitgenodigd om mee te gaan op jaarlijkse vakantie met de familie naar een huisje bij het water. Binnen zijn familie is er een koppel met kinderen. Dat doet Julia en Aksel nadenken of kinderen ook in hun leven zouden passen. Hoewel Julia volgens Aksel een geweldige moeder zou zijn, is Julia zelf nog niet klaar voor "een blok aan haar been".

Eens weer thuis heeft Aksel een evenement gepland waar hij zelf in de bloemetjes wordt gezet voor zijn creativiteit. Julia voelt zich niet echt goed in haar vel die avond en besluit om dan maar vroeger naar huis te gaan. Maar gaat ze ook effectief naar huis?

Julia komt op weg naar huis langs een huis waar precies een feestje aan de gang is. Ze raakt aan de praat met een man wiens naam ze nog niet eens weet. Ze spreken af dat er die avond niets mag gebeuren want ze zijn beide in een relatie en willen hun partner niet bedriegen. Zo gezegd zo gedaan. Ze dansen, ruiken aan elkaars oksels en ze vertellen elkaar hun diepste geheimen. Wanneer de zon opkomt, gaan Julia en de nog onbekende man naar huis. Op het kruispunt vertellen ze hun namen aan elkaar. Geen achternamen want dat zou te persoonlijk worden en ze willen elkaar niet opzoeken op Facebook. Het was een fijne avond, meer ook niet.

En daar is hij dan, de langverwachte "tram 3": Julia is 30. Op het verjaardagsfeestje bij haar moeder denkt Julia na over het feit dat haar moeder al 6 jaar een kind had, haar overgrootmoeder had al 3 kinderen, haar over-overgrootmoeder had 6 kinderen, haar over-over-overgrootmoeder was al gestorven want toen was de levensverwachting van Noorse vrouwen 35 jaar. Na haar feestje bij haar moeder, bezoekt Julia ook haar vader. Haar vader lijkt wat verward en Julia beseft dat ze nooit een goede band heeft gehad met haar vader.

Het leven gaat verder. Julia staat zoals elke andere dag te werken in een boekenwinkel bij haar in de buurt wanneer ze op een dag Elvind in haar winkel ziet. Zijn vrouw stelt haar een vraag over het boek "Green Yoga" dat blijkbaar niet in hun gamma is. Elvind en zijn vrouw verlaten de winkel maar Elvind komt terug met het excuus dat hij zijn zonnebril vergeten is. Hij moest en zou Julia terugzien.

De volgende ochtend gaat Julia naar de keuken. Ze doet het licht van de keuken aan als Aksel daar zijn koffie staat uit te schenken. De tijd staat stil. In de periode dat de tijd stilstaat, loopt Julia tot aan de bar waar Elvind werkt. Ze kust hem en loopt daarna terug naar Aksel in de keuken. Ze vertelt hem dat de relatie over is voor haar, ze heeft tijd nodig. Ze raken elkaar voor de laatste keer aan en besluiten dat het voldoende is geweest.

Er begint een nieuw hoofdstuk, letterlijk en figuurlijk. Julia start haar leven met Elvind. Ze komen overeen dat ze beide geen kinderen willen. Hun leven is een feest, zeker wanneer ze op een avond de voorraad paddo's vinden in Elvind's appartement. De relatie gaat snel. De verliefde gevoelens vloeien over naar ergernissen om de kleinste dingen.

Op een winteravond gaat Julia naar de fitness. Op de tv voor haar loopband ziet Julia Aksel een interview doen dat niet zo vrouwvriendelijk is volgens haar. Via een vriend verneemt ze dat Aksel ziek is, alvleesklierkanker. Het nieuws slaat in als een bom.

Julia verneemt dat ze zwanger is van Elvind, maar in plaats van hem in te lichten, vindt ze het veiliger om op bezoek te gaan bij Aksel in het ziekenhuis. Aksel vertelt over zijn ziekte. Hij is bang en probeert het verdict te verwerken. Julia vertelt hem het nieuws dat ze zwanger is. Aksel is blij voor haar en gelooft nog steeds dat ze een goede moeder zou zijn. Julia was de liefde van zijn leven.

De toestand van Aksel wordt slechter en slechter, tot Julia op een dag het nieuws krijgt dat Aksel gestorven is. Ze besluit Elvind te vertellen dat ze zwanger is. Elvind kan het nieuws niet plaatsen. Een kind is niet goed zeker nu hun relatie aan een zijden draadje hangt. Julia staat in de douche, bloed loopt langs haar been: een miskraam. Op zich voelt ze zich opgelucht, er is niets wat haar nu nog aan Elvind bindt en besluit om bij hem weg te gaan.

Enige tijd later werkt Julia als fotografe op filmsets. Ze moet een foto nemen van een jonge actrice. De actrice zegt dat ze enorm twijfelt over zichzelf en over haar capaciteiten. Julia legt haar kwetsbaarheid vast op beeld. Enkele minuten later vertrekt de actrice, haar man wacht haar buiten op. Julia kijkt uit het raam. De actrice was samen met Elvind en ze hebben een kind.

De film eindigt met Julia die de foto's van de actrice bewerkt terwijl ze nadenkt over haar eigen leven.